Ocena użytkowników: 4 / 5
Bohaterem Byrona targały namiętności „Uczucia (…) wrzały jak w Etnie”. Odczucia te nie są obce i Cezaremu. Przeżywa on piekło i niebo miłości w Nawłoci. Silna uczuciowość, skłonność do popadania w skrajne nastroje jest kolejnym wyróżnikiem odpowiadającym bohaterowi romantycznemu. Podobnie jak Kordian Słowackiego przekonuje się Cezary, iż
„Świat jest nieraz snycerzem, a serce kobiety
Lawą ostygłą.”
Gdy Laura Kościeniecka ze względów majątkowych nie chce pozostać z nim:
„Zaklęsła się w nim dzikość czucia, jakby serce rozjuszonego jastrzębia zbudziło się w jego piersi, jakby szpony zemściwego jastrzębia u rąk mu wyrosły.”
Przemianą dla Baryki była sytuacja po śmierci matki. Zmuszony do pracy, troszczenia się o własną egzystencję, zasmakował życia, które zaskoczyło go surowością, prawem przetrwania silniejszego, zaznał po raz pierwszy samotności;
„Baryka czuł się szczególnie samotnym, samotnym aż do śmierci. Śmierć stała się dlań obojętną i niemal pożądaną.”
Pobyt w Nawłoci spowodował, iż w jego życiu szczególną rolę odegrały kobiety. Miłość do Laury przesłaniała mu rzeczywistość. Dopiero przerwanie sielanki przyniosło zaskakujące refleksje. Stał się inspiracją zbrodni dla Wandy, odtrącił Karolinę, aby Laura mogła zostać żoną Barwickiego. Cezary przeżywa wówczas burzę uczuć.
„Co czynić ze sobą? Jak wybrnąć z tego piekła wyrzutów sumienia? Co przedsięwziąć?”
Pozostało mu: „Uciekać w świat! W szeroki świat!”
Ostateczne zerwanie z Laurą oraz brak możliwości znalezienia autorytetu spowodował prawdopodobnie tragiczny koniec Baryki. Działania Cezarego były spowodowane nie tylko przekonaniami, ale także związane są z jego życiem uczuciowym, podejmowane pod wpływem impulsu. Przykładem jest przystąpienie do manifestacji i robotników idących pod Belweder.
Wyobcowanie i osamotnienie towarzyszy Cezaremu od Baku. Źle ulokował swoje uczucia w Nawoci, ponownie pozostaje sam;
„poczuł leżąc na wznak (…), iż jest znowu sam, jak niegdyś w Baku.(…) Oto tu znalazła się na drodze przyjaźń, gościnność, przychylność. Wszystko wdeptane zostało w ziemię szalonymi nogami. I jest znowu sam jeden, jak w Baku, odrębny od wszystkich, w szczerym polu - człowiek.”
Indywidualizm bohatera „Przedwiośnia” powoduje, iż w żadnym środowisku nie czuje się dobrze. Baryka podkreśla swoją odrębność jako jednostka odrywając się od zbiedzonego tłumu i sam ruszając na bagnety w scenie końcowej.
Cezary Baryka posiada cechy bohatera romantycznego. Działanie jego jest złożone, potrafi wyciągać racjonalne wnioski, jednak nie uznaje kompromisów, buntuje się. Nie może znaleźć sprawiedliwości, grupy ludu mających całkowitą rację. Zmuszony jest poszukiwać własnych rozwiązań, które często dyktują mu jego uczucia.