Jacek Soplica to bohater poematu epickiego Adama Mickiewicza „Pan Tadeusz”. Był bardzo ceniony, chociaż nie był na najwyższym stanowisku szlacheckim (był przedstawicielem średniozamożnej szlachty). Przyjaźnił się z sędzią Soplicą, a spór toczył z Horeszkami, ponieważ ze złości i zazdrości przed laty postrzelił Stolnika Horeszkę.
Czy czytanie książek rozwija wyobraźnię?
Trudno sobie wyobrazić, jak wyglądałoby życie człowieka, gdyby na świecie nie było książek. Nie marzyłby on o niestworzonych rzeczach, nie wymyślał śmiesznych historyjek, ponieważ byłby ciągle realistą a w jego głowie nie działoby się zbyt wiele. Czytanie książek to doskonały sposób na rozwijanie kreatywności i wyobraźni. Postaram się udowodnić, dlaczego warto sięgać po literaturę, przytaczając kilka kluczowych argumentów.
Ocena użytkowników: 3 / 5
„Przeżyłam wspólną przygodę z bohaterem wybranej powieści”
Dzisiaj opowiem wam pewną historię o tym jak z Jackiem, jego dziadkiem, czyli Panem Arturem Buntingiem i moją babcią Bagatelą (bohaterami książki pt. „Wielka ucieczka dziadka” Davida Walliamsa) przeżyłam największą i najlepszą przygodę w moim życiu. Wydarzyła się ona w 1983 roku, lecz niektórzy wam powiedzą, że w 1940, ale zaraz się wszystkiego dowiecie.
Pewnej nocy Pan Artur trafił do domu starców („Zmierzchu Życia”), ponieważ tracił pamięć i jego rodzina już nie dawała rady. Czasami podpułkownikowi wydawało się, że jesteśmy w trakcie II wojny światowej w 1940 roku a „Zmierzch Życia” to obóz jeniecki, z którego on musi uciec. Kiedy Pan Bunting przyjechał do ośrodka, moja babcia już tam była, ponieważ moi rodzice stwierdzili, że nie będą się męczyć i z wielką radością ją tam oddali już wcześniej. Każde z naszych rodziców (moje i Jacka) dowiedziało się o tym miejscu od pastora. Moi na mszy, a jego podczas nocnej wyprawy dziadka na wieżę kościoła, gdy myślał, że lata swoim spitefierem.
Ocena użytkowników: 5 / 5
Petroniusz, Neron oraz Marek Winicjusz to bohaterowie powieści historycznej Henryka Sienkiewicza „Quo Vadis”, która rozgrywa się w Rzymie. Cezar i Petroniusz to postacie historyczne, a Winicjusz jest postacią fikcyjną. Najbliższym mi bohaterem jest Petroniusz.
Marek jest pięknym i młodym patrycjuszem rzymskim. To żołnierz, dlatego jest wysportowany i umięśniony. Jeśli chodzi o ubiór to chodzi zazwyczaj w todze. Jego włosy był ciemne, a brwi bujne (zarośnięte). Neron za to był znany ze swej miedzianej brody. Kiedy Ligia pierwszy raz go zobaczyła zdziwiła, ponieważ „ujrzała wielką, osadzoną na grubym karku głowę, straszną w prawdzie, ale niemal śmieszną, albowiem podobną z daleka do głowy dziecka.” Możemy z tego wywnioskować, że Cezar nie posiadał zbyt wybitnej urody. „Włosy miał ciemne, utrefione modą zaprowadzoną przez Othona, w cztery rzędy pukli.” Jego oczy były jednak bardzo intrygujące „jego wypukłe niebieskie oczy, mrużące się pod nadmiarem światła, szkliste, bez myśli, podobne do oczu umarłych.” Petroniusz był nazywany „arbitrem elegantrium”, ponieważ bardzo zależało mu na wyglądzie i ubierał się w nieprzeciętnie ekskluzywne ubrania. Dbale pielęgnował swe ciało os samego rana, posiadał niewolnice, które go ubierały, czesały, kąpały i olejkowały ciało. „Petroniusz bowiem, lubo starszy i mniej atletyczny, piękniejszy był nawet od Winicjusza.”
Człowiek to krucha istota, która ma wiele słabości. Jej życie może skończyć się w mgnieniu oka. Nie jest nieśmiertelna, ani nie ma nadprzyrodzonych mocy, za to jest narażona na niepowodzenia oraz tysiące chorób i pokus. Człowiekowi nietrudno jest trafić na ścieżkę zła, jednak uważam, że to nie jego słabości skazują go na taki los, tylko jego własne decyzje i wybory.
Człowiek jest jak wędrowiec. Przemierza szczyty i doliny życia, ale bez mapy. Nie wie w którą stronę pójść. Musi zdać się na swoją intuicję, która nierzadko może się mylić. Właśnie dlatego ludzie bardzo łatwo mogą się pogubić, jednak nie oznacza to, że są skazani na zło. Posłużę się przykładem „Fausta” autorstwa J. W. Gothego. W podanym fragmencie Prologu w niebie przedstawiony jest dialog między Panem, a Mefistofelesem. Rozmawiają o Fauście i jego poczuciu niespełnienia oraz potrzebie znalezienia odpowiedzi na wszystkie pytania. Pragnie on odkryć tajemnice życia i śmierci, zagadki istnienia oraz zdobyć wszelką wiedzę. Jest pogubiony i nie może zaznać spokoju jak stwierdza diabeł. Chce ciągle więcej i dalej. To właśnie oznaka jego słabości, jednak nie jest on przez to skazany na zło, ponieważ Pan mówi, że „Ja niedługo w jasność go wywiodę”. Oznacza to, że Stwórca ostatecznie pomoże Faustowi i pokaże mu drogę.