Człowiek to krucha istota, która ma wiele słabości. Jej życie może skończyć się w mgnieniu oka. Nie jest nieśmiertelna, ani nie ma nadprzyrodzonych mocy, za to jest narażona na niepowodzenia oraz tysiące chorób i pokus. Człowiekowi nietrudno jest trafić na ścieżkę zła, jednak uważam, że to nie jego słabości skazują go na taki los, tylko jego własne decyzje i wybory.
Człowiek jest jak wędrowiec. Przemierza szczyty i doliny życia, ale bez mapy. Nie wie w którą stronę pójść. Musi zdać się na swoją intuicję, która nierzadko może się mylić. Właśnie dlatego ludzie bardzo łatwo mogą się pogubić, jednak nie oznacza to, że są skazani na zło. Posłużę się przykładem „Fausta” autorstwa J. W. Gothego. W podanym fragmencie Prologu w niebie przedstawiony jest dialog między Panem, a Mefistofelesem. Rozmawiają o Fauście i jego poczuciu niespełnienia oraz potrzebie znalezienia odpowiedzi na wszystkie pytania. Pragnie on odkryć tajemnice życia i śmierci, zagadki istnienia oraz zdobyć wszelką wiedzę. Jest pogubiony i nie może zaznać spokoju jak stwierdza diabeł. Chce ciągle więcej i dalej. To właśnie oznaka jego słabości, jednak nie jest on przez to skazany na zło, ponieważ Pan mówi, że „Ja niedługo w jasność go wywiodę”. Oznacza to, że Stwórca ostatecznie pomoże Faustowi i pokaże mu drogę.
Nawet nieuleczalne choroby, które są oznaką słabości człowieka nie skazują go na ścieżkę zła. Niezaprzeczalnie jest to trudna sytuacja, która jest źródłem nieprzyjemnych emocji, które trudno zrozumieć, ale można sobie z tym poradzić. Zwłaszcza pomocne jest w takim czasie wsparcie bliskich. Słabość człowieka jaką jest jego kruche zdrowie, nie oznacza skazania na zło. Nawet nieuleczalnie chora osoba może czerpać z życia wiele radości. Posłużę się przykładem książki pt. „Dzień ostatnich szans” autorstwa Robyn Schneider. Pisarka przedstawia historię chorych na lekooporną gruźlicę Sadie i Lane’a. Nastolatkowie z powodu swojego stanu zdrowia przebywają w specjalnym odizolowanym ośrodku Latham House. Diagnoza ich dolegliwości i brak szans na powrót do zdrowia diametralnie zmieniają ich życie. Nie liczy się już ich plan na przyszłość, dobre oceny, czy studia. Musza nauczyć się funkcjonować ze swoją chorobą i pogodzić się ze swoim losem. Nie jest to łatwe, ale w ośrodku poznają wiele rówieśników z tymi samymi problemami. To pomaga im zaakceptować nową rzeczywistość. Dzięki nowym przyjaciołom, długim rozmowom i wspólnie spędzonym czasie są w stanie na nowo odkryć radość życia i beztrosko chwytać każdy dzień wbrew wyniszczającej chorobie.