Seria: Wiadomość od Nieznajomego

Wróć do strony głównej serii →

Rozdział 1

Budzik dzwonił jak syrena alarmowa. Trzeci raz. Za każdym razem, gdy go wyłączałam, obiecywałam sobie, że to już ostatni, że zaraz wstanę. Ale moje ciało było ciężkie jak z ołowiu, a powieki sklejone strachem. Pierwszy dzień w nowej szkole. Brzmiało jak tytuł horroru.

W lustrze zobaczyłam obcą dziewczynę. Blada, z podkrążonymi oczami i włosami, które za nic nie chciały współpracować. To byłam ja. Maja. Lat szesnaście. Nowa w mieście, nowa w liceum, nowa we wszystkim. Westchnęłam, nakładając na twarz maskę pod tytułem "wszystko jest w porządku". Wcisnęłam na siebie dżinsy i ulubioną bluzę z kapturem – mój pancerz na trudne dni.

Wróć do strony głównej serii →

Rozdział 2

Serce zabiło mi mocniej. Przeczytałam tę wiadomość jeszcze raz. I znowu. Ktoś to widział. Ktoś był po mojej stronie. Przez ułamek sekundy poczułam przypływ euforii. Ale zaraz potem przyszła fala podejrzliwości. A jeśli to kolejny żart? Sposób, żeby mnie jeszcze bardziej upokorzyć?

Palec zawisł mi nad opcją "Usuń i zablokuj". To było najbezpieczniejsze wyjście. Ale ciekawość wygrała. Z drżącymi dłońmi wystukałam odpowiedź.

Wróć do strony głównej serii →

Rozdział 3

"Genialny gbur". Uśmiechnęłam się do ekranu telefonu. To było idealne określenie na Michała. Zwięzłe i brutalnie szczere. A to oznaczało, że Nieznajomy musiał go znać. Musiał być na tym spotkaniu. Serce zabiło mi szybciej. To musiał być Adam. Kto inny mógłby z taką swobodą i lekką ironią pisać o "geniuszu" swojego kółka? To by pasowało. Przyjazny, czarujący przewodniczący, który po cichu wspiera nową, onieśmieloną dziewczynę.

> Ja: Przeżyłam. Ledwo. Ma talent, ale chyba wolałby, żeby nikt nie oglądał jego prac.

Wróć do strony głównej serii →

Rozdział 4

Kawa i spotkanie. Obietnica. Te słowa odbijały się echem w mojej głowie, zmieniając wszystko. Konkurs fotograficzny przestał być przerażającym egzaminem z moich umiejętności, a stał się kluczem. Szansą. Biletem do świata, w którym nie byłam już niewidzialna. Do świata, w którym czekał na mnie on. Adam.

Musiałam wygrać. To stało się moją obsesją.

Wróć do strony głównej serii →

Rozdział 5

Rzuciłam telefon na drugi koniec pokoju. Uderzył o ścianę i zsunął się na dywan. Nie obchodziło mnie to. Chciałam, żeby zniknął. Żeby on zniknął. Skuliłam się na łóżku, obejmując kolana. Czułam się pusta. Jakby ktoś wyssał ze mnie wszystkie emocje i zostawił tylko pulsujący ból.

Telefon nie przestawał wibrować. Bzyczał natrętnie, jak komar, którego nie da się zabić. Nie musiałam patrzeć, żeby wiedzieć, co tam jest. "Co?", "Jaka gra?", "Maja, o co chodzi?". Ignorowałam to. Każde kolejne powiadomienie było jak kolec wbijany w świeżą ranę.

Szesnastoletnia Maja rozpoczyna pierwszy dzień w nowym liceum, traktując go jak "misję przetrwania". Jej strach i niepewność materializują się, gdy niezdarny wypadek z kawą kończy się publicznym upokorzeniem przez samą królową szkoły – Oliwię. Klęska wydaje się totalna, ale gdy Maja leży w ciemności, załamana samotnością, otrzymuje tajemniczą wiadomość z nieznanego numeru, która całkowicie odwraca znaczenie jej porażki: "Te buty i tak były kiczowate. Dobra robota. ~Nieznajomy"
Odkryj grę sekretów, która doprowadziła Maję do odnalezienia własnej siły i sprawdź, czy znajdzie odwagę, by odpowiedzieć na ostatnie, prawdziwe pytanie: "Kawa?"