Ocena użytkowników: 5 / 5
Równie ważnym argumentem potwierdzającym moją tezę jest fakt, że można dowiedzieć się więcej o ludziach i o tym, że nie ważne, jak się różnimy, wszyscy powinniśmy być tak samo traktowani. Przedstawia to sytuacja Mii w szkole, kiedy o jej przypadłości (synestezji), dowiedział się każdy. Wiele osób zaczęło z nią rozmawiać tylko po to, aby zdobyć informacje, czy to prawda i jaki ma kolor ich imię. Jedyną osobą, która jej nie pytała był Roger Carson, który był daltonistą przez co nie interesowało go to. Dzięki temu mogła z nim normalnie i przyjemnie porozmawiać i nie czuła się przy tym przytłoczona pytaniami. Moim zdaniem powyższy przykład udowodnił mój argument, że z tej powieści można dowiedzieć się więcej o ludziach i o tym, że nie ważne, jak się różnimy, wszyscy powinniśmy być równo traktowani oraz o problemach z jakimi się borykamy na co dzień.
Powyższymi argumentami udowodniłam moją tezę, że ta książka posiada wiele wartości, przez co każdy powinien ją przeczytać. Opowiada ona o wielu poważnych tematach, które w naszym życiem się przewijają, lecz rzadko są one omawiane. Chodzi głównie o relacje z drugim człowiekiem o to, aby nie zapominać, że wszyscy jesteśmy ludźmi i mamy tak samo uczucia, dlatego nie powinniśmy oceniać innych ludzi na podstawie plotek. Mia tego akurat doświadczyła przez swoją dolegliwość, na którą tak naprawdę nie miała wpływu. Był tam także poruszony temat straty, który jest równie ważny i czasem nawet jeszcze bardziej powszechny. Często przywiązujemy się do osób lub zwierząt tak bardzo, że nigdy nie jesteśmy gotowi na ich śmierć. Mowa jest tam też o tym, jak trudno nastolatkom czasem powiedzieć coś rodzicowi (coś co mocno miesza im w głowie). Nie wiedzą w jaki sposób i kiedy to wyznać i czy w ogóle jest sens.
E.B.
Rozprawka na podstawie:
„Mango nie mów nikomu” Wendy Mass