Wiele osób uważa samotność i poczucie osamotnienia za synonimy, chociaż w rzeczywistości są to dwa zupełnie różne stany, których zrozumienie wpływa na nasze wewnętrzne samopoczucie i lepsze interpretowanie własnych emocji.
Samotność może być postrzegana jako bardziej pozytywna w porównaniu do stanu osamotnienia. Gdy jest krótkotrwała, zdarza się być potrzebna do przeżywania własnej odrębności i rozwijania samoświadomości. W niektórych przypadkach (gdy nie jest stanem długotrwałym i doskwierającym danej osobie) przyczynia się też do wewnętrznego rozwoju i działa na korzyść zdrowia psychicznego. Tego typu samotność często stanowi świadomy wybór każdej osoby, natomiast gdy jest to uczucie chroniczne i niechciane mamy do czynienia ze stanem poważnym i wymagającym zmiany.
Z kolei osamotnienie często jest skutkiem długotrwałej samotności, definiowanym jako poczucie odizolowania, braku zrozumienia i wsparcia ze strony innych. Można czuć się osamotnionym nawet wśród ludzi. Osamotnienie ma również negatywny wpływ na zdrowie zarówno psychiczne, jak i fizyczne - prowadzi między innymi do depresji, zaburzeń lękowych, czy emocjonalnych lub chorób serca, bezsenności.
Według badań przeprowadzonych przez infuture.institute 53% Polaków doświadcza samotności, 39% Polaków często lub czasami czuje się osamotnionych. Ponadto, aż 17% Polaków wskazało osamotnienie jako jeden z trzech głównych czynników, które zaburzają ich dobrostan. Niepokojące są wyniki w grupie 24 lat i mniej - ten odsetek wyniósł 29% (to prawie co trzecia młoda osoba!), czyli nawet więcej niż u osób starszych i emerytów. W obliczu takich statystyk istotne jest, aby zwrócić uwagę na osoby wokół nas - naszych bliskich, znajomych, współpracowników i innych oraz również na własne emocje i to, jak czujemy się, zarówno będąc sami, jak i w większym gronie.
Artykuł napisany przez zespół (alone)together - uczennice 38.DLO w Poznaniu, działające w celu zwalczania samotności w ramach olimpiady Zwolnieni z Teorii.
Profil na platformie instagram: @alonetogether.project