Ocena użytkowników: 4 / 5
Stefan Żeromski przedstawił w "Ludziach Bezdomnych" społeczeństwo, w którym problem bezdomności nabiera różnych znaczeń. W powieści reprezentowane są wszystkie warstwy społeczne - od biedoty do arystokracji i bogatych kapitalistów. Ukazywane są stosunki społeczne uwarunkowane prawami zysku, w którym ma miejsca na sentymentalizm i litość dla biedoty.
W tych warunkach wybitne jednostki są zmuszone do wyboru skrajnych postaw. Dobro społeczeństwa przekładają ponad dobro szczęście osobiste, związane z posiadaniem domu w sensie dosłownym i jako miejsca zapewniającego bezpieczeństwo, azyl przed rzeczywistością.
W sposób charakterystyczny dla siebie Żeromski ukazuje bezdomność społeczną - wprowadzając narrację personalną, technikę naturalistyczną i operując kontrastami.
Bezdomność społeczną biedoty miejskiej Paryża opisuje na odczycie u dr. Czernisza Judym. Jest to obraz degeneracji, rozkładu, utraty możliwości godnego życia. Proletariat Paryża był pozbawiony pracy zajmowała się wyławianiem kotów lub zbieraniem niedopałków papierosów. Były to zajęcia poniżające godność człowieka. Domem dla tych ludzi były noclegownie, gdzie sypiano na podłodze, mosty, fortyfikacje. Tak opisuje domostwa Judym:
"zbiorowisko składało się z istnych chlewów wzniesionych na wolnych terenach, gdzie dzieci śpią na kupach gałganów i brudu."