Rozdział 1. Idealny obrazek – życie w social mediach

Telefon Zosi znów zawibrował, przerywając ciszę jej pokoju. Kolejne serduszko, kolejny komentarz.

Światło ekranu rozświetlało jej twarz, podczas gdy wokół panował półmrok. Pościel otulała ją jak kokon, ale zamiast ciepła dawała tylko ciężar.

Przesuwała palcem po ekranie w rytmie powiadomień.

„Ale ty masz życie 😍” – napisała Natalia.

„Zazdro!” – dopisał Kuba.

„Mega!” – rzuciła jeszcze inna koleżanka.

 Zosia uśmiechnęła się słabo, ale zaraz westchnęła i odłożyła telefon obok. Zdjęcie z wczorajszej imprezy faktycznie wyglądało jak kadr z filmu: kolorowe światła, tłum za plecami, ona – rozpromieniona, szczęśliwa. Uchwycony idealny moment.

Wróć do strony głównej serii →

Powietrze pachniało betonem, wilgocią i lekko dymem z pobliskiej piekarni. Maja uniosła rękę, ostrożnie nanosząc ostatni pociągnięcie pędzla. Gwiazdy były jeszcze na niebie, ale wschód słońca już majaczył gdzieś za horyzontem, malując niebo w odcieniach purpury i pomarańczy. Jej najnowsze dzieło – ogromny, ekspresyjny mural przedstawiający dziewczynę z rozwianymi włosami, pędzącą na deskorolce przez kosmos – było prawie gotowe.

Wróć do strony głównej serii →

W szkolnych korytarzach plotka rozeszła się błyskawicznie. Nie o nowym teście z chemii, ani o imprezie u najpopularniejszego chłopaka w klasie, ale o... muralu. A konkretnie o „Dziewczynie z Kosmosu” pod wiaduktem. Leon Nowak, sam osobiście, wrzucił zdjęcie na swój Instagram, z podpisem: „Szacunek dla Anonimowego Artysty. To jest dopiero **sztuka**!”. Maja, siedząc w stołówce i udając, że jest zafascynowana makaronem z sosem pomidorowym, czuła, jak jej policzki płoną. Jej dzieło, jej sekret, jej azyl – nagle stało się publiczne. I co gorsza, pochwalone przez samego Leona. 
– Widziałaś to? – Chloe, jej przyjaciółka, szturchnęła ją łokciem.

Wróć do strony głównej serii →

Od tamtej pory Leon często kręcił się wokół Mai. Na przerwach niby przypadkiem wpadał na nią na korytarzu, a na plastyce zawsze zajmował miejsce obok. Maja, ku swojemu zaskoczeniu, zaczęła się do tego przyzwyczajać. I co więcej, zaczęła to lubić. Jego dowcipne komentarze, jego nonszalancki uśmiech, jego szczera ciekawość. Pewnego wieczoru, gdy Maja kończyła drobne poprawki do „Dziewczyny z Kosmosu”, usłyszała znajomy zgrzyt kółek. Zamarła, puszka z farbą zamarła w jej dłoni. To był Leon. Tym razem nie próbowała uciekać. Po prostu stała, z pędzlem w ręku i farbą na twarzy. Leon zeskoczył z deskorolki, podchodząc bliżej. 
– Czyli to ty – powiedział, a w jego głosie nie było zaskoczenia, tylko… podziw. – Wiedziałem. Musiałem tylko znaleźć dowody. Plamka kobaltu na asfalcie to był dobry trop. Maja spuściła wzrok.

Wróć do strony głównej serii →

Ich wspólne wyprawy pod wiadukt, coraz częstsze spotkania w kawiarni i rosnące uczucie nie uszły uwadze Chloe – samozwańczej królowej szkoły i „dziewczyny” Leona. Chociaż on nigdy nie potwierdził ich związku, Chloe zawsze go sobie rościła.

– Co ty robisz z tą dziwaczką? – zaczepiła go na korytarzu, a jej głos ociekał jadem. – Ta, co rysuje te bazgroły na ścianach. Leon, przecież to wandalizm! Twój ojciec by cię zabił, gdyby się dowiedział, z kim się zadajesz.
Leon tylko wzruszył ramionami.
– Maja to moja przyjaciółka, Chloe. A jej „bazgroły” to sztuka.
– Sztuka? Chyba głupota! – Chloe rzuciła Maji mordercze spojrzenie. – Uważaj, bo za chwilę cały pasaż zostanie zburzony, a twoja „sztuka” pójdzie z dymem.

Wróć do strony głównej serii →

Rozbiórka pasażu miała nastąpić za tydzień. Maja czuła się, jakby ktoś wyrwał jej serce. Straciła nie tylko swój mural, ale też Leona. Zraniona i zdeterminowana, postanowiła, że nie odda swojego dzieła bez walki. Jeśli jej sztuka ma zniknąć, to niech przynajmniej zniknie z hukiem.
Kilka dni wcześniej Chloe siedziała ze swoimi przyjaciółkami w szkolnej toalecie.
– Wszyscy myślą, że jestem królową szkoły – zaczęła, poprawiając włosy przed lustrem. – Ale prawda jest taka, że nikogo nie obchodzę, kiedy Leon nie jest obok.
Dziewczyny spojrzały na nią zdziwione.

Wróć do strony głównej serii →

Rozdział 6

Następne tygodnie były burzliwe, ale pełne zmian. Mural „Ostatni Pociąg do Słońca” stał się symbolem. Zdjęcia Leona z protestu, przedstawiające Maję w akcji, obiegły internet i rozeszły się wiralowo. Choć pasaż pod wiaduktem został zburzony, ich wspólna akcja wywołała w mieście gorącą dyskusję o przestrzeni dla młodych artystów.

O proteście zrobiło się głośno. Lokalne media transmitowały relacje, pokazując Leona z aparatem i Maję malującą pod presją czasu.
– Protest pod szkołą zgromadził kilkadziesiąt osób – mówił reporter. – Mural Maji Kowalskiej stał się symbolem walki o wolność twórczą.

1. Rozdział 1: Farby i Deskorolka
2. Rozdział 2: Kolory na Betonowym Płótnie
3. Rozdział 3: Tajemnica pod Bluzą
4. Rozdział 4: Cień w Świetle Neonów
5. Rozdział 5: Ostatni Pociąg do Słońca
6. Rozdział 6: Nowe Barwy Miasta

Czytaj pierwszy rozdział →

Nie zaplanowałem tegorocznych wakacji, dlatego byłem zdany na pomysły moich rodziców. Moje przypuszczenia, a zarazem obawy sprawdziły się. Ojciec poinformował mnie, że wybieramy się na dwa tygodnie do jego siostry, ciotki Justyny. Prowadzi ona gospodarstwo agroturystyczne, a nieopodal niego znajduje się jezioro. Podczas swojego dzieciństwa to właśnie w tej okolicy spędzałem letnie wakacje. Musiałem przygotować się psychicznie na czas bezgranicznej nudy. To miejsce ciekawe dla dzieciaków, dla mojej siostry Mariki, która zawsze działa mi na nerwy. Nie miałem możliwości, żeby się wykręcić, więc wspólnie z rodziną wsiadłem do naszego kombi i wyruszyliśmy w drogę.

Rozdział 1

Budzik dzwonił jak syrena alarmowa. Trzeci raz. Za każdym razem, gdy go wyłączałam, obiecywałam sobie, że to już ostatni, że zaraz wstanę. Ale moje ciało było ciężkie jak z ołowiu, a powieki sklejone strachem. Pierwszy dzień w nowej szkole. Brzmiało jak tytuł horroru.

W lustrze zobaczyłam obcą dziewczynę. Blada, z podkrążonymi oczami i włosami, które za nic nie chciały współpracować. To byłam ja. Maja. Lat szesnaście. Nowa w mieście, nowa w liceum, nowa we wszystkim. Westchnęłam, nakładając na twarz maskę pod tytułem "wszystko jest w porządku". Wcisnęłam na siebie dżinsy i ulubioną bluzę z kapturem – mój pancerz na trudne dni.

Rozdział 2

Serce zabiło mi mocniej. Przeczytałam tę wiadomość jeszcze raz. I znowu. Ktoś to widział. Ktoś był po mojej stronie. Przez ułamek sekundy poczułam przypływ euforii. Ale zaraz potem przyszła fala podejrzliwości. A jeśli to kolejny żart? Sposób, żeby mnie jeszcze bardziej upokorzyć?

Palec zawisł mi nad opcją "Usuń i zablokuj". To było najbezpieczniejsze wyjście. Ale ciekawość wygrała. Z drżącymi dłońmi wystukałam odpowiedź.

Rozdział 3

"Genialny gbur". Uśmiechnęłam się do ekranu telefonu. To było idealne określenie na Michała. Zwięzłe i brutalnie szczere. A to oznaczało, że Nieznajomy musiał go znać. Musiał być na tym spotkaniu. Serce zabiło mi szybciej. To musiał być Adam. Kto inny mógłby z taką swobodą i lekką ironią pisać o "geniuszu" swojego kółka? To by pasowało. Przyjazny, czarujący przewodniczący, który po cichu wspiera nową, onieśmieloną dziewczynę.

> Ja: Przeżyłam. Ledwo. Ma talent, ale chyba wolałby, żeby nikt nie oglądał jego prac.

Rozdział 4

Kawa i spotkanie. Obietnica. Te słowa odbijały się echem w mojej głowie, zmieniając wszystko. Konkurs fotograficzny przestał być przerażającym egzaminem z moich umiejętności, a stał się kluczem. Szansą. Biletem do świata, w którym nie byłam już niewidzialna. Do świata, w którym czekał na mnie on. Adam.

Musiałam wygrać. To stało się moją obsesją.

Rozdział 5

Rzuciłam telefon na drugi koniec pokoju. Uderzył o ścianę i zsunął się na dywan. Nie obchodziło mnie to. Chciałam, żeby zniknął. Żeby on zniknął. Skuliłam się na łóżku, obejmując kolana. Czułam się pusta. Jakby ktoś wyssał ze mnie wszystkie emocje i zostawił tylko pulsujący ból.

Telefon nie przestawał wibrować. Bzyczał natrętnie, jak komar, którego nie da się zabić. Nie musiałam patrzeć, żeby wiedzieć, co tam jest. "Co?", "Jaka gra?", "Maja, o co chodzi?". Ignorowałam to. Każde kolejne powiadomienie było jak kolec wbijany w świeżą ranę.